W życiu bardzo często wracamy do starych sprawdzonych rozwiązań. Tak też jest w meblarstwie. W poprzednim stuleciu dominowały kiczowate okleiny drewnopodobne. Na szczęście zainteresowanie takim rodzajem wykończenia odeszło, gdzieś daleko w niepamięć. Współcześnie coraz popularniejsze są stare dobre okładziny, jednakże w odświeżonej wersji. Pewne modyfikacje sprawiły, że zachwycają one naturalnością, trwałością, a także pięknym wzornictwem. Przykładem jest fornir, okleina i obłóg. Jakie są najważniejsze cechy tych metod?

Fornir – co warto wiedzieć na temat prezentowanego rozwiązania?

Fornir produkowany jest na bazie naturalnego drewna. Wskazany komponent tnie się na niezwykle cienkie płaty. Metoda jest gwarancją dokładnego odwzorowania usłojenia. Dzięki temu uzyskuje się bardzo ciekawe rezultaty. Zastosowanie odpowiedniej impregnacji sprawia, że tworzywo jest trwałe, a także elastyczne. Fornir wykorzystywany jest do pokrywania płyt MDF i HDF. Zastosowanie określonej struktury sprawia, że elementy drewniane takie jak drzwi są tańsze, a także lżejsze niż lite drewno. Produkty takie są także trwalsze i zapewniają podobne walory estetyczne. Biorąc pod uwagę różne grubości forniru, wyróżnia się okleinę, a także obłóg.

Co warto wiedzieć na temat okleiny?

Okleina to niezwykle cienkie arkusze, które osiągają maksymalną grubość kształtującą się na poziomie do 1 mm. Naturalne okleiny tworzy się z różnych gatunków drewna. Często wykorzystuje się lokalne odmiany takie jak sosna, dąb, jesion, olchę i sosnę. Sprawdzają się również egzotyczne gatunki, na przykład iroko, czy też meranti. Dla osiągnięcia zamierzonego efektu pień drzewa skrawa się wzdłuż. Natomiast kolejne łączy się tak, aby udało się odwzorować szczegóły naturalnego usłojenia. Do forniru zaliczana się wyłącznie okleiny naturalne. Jest ona przede wszystkim stosowana do wykańczania drzwi, mebli, a także wnęk i innych elementów.

Czym charakteryzuje się obłóg?

Innym rodzajem forniru jest obłóg. Wskazane rozwiązanie stosuje się jako podkład pod okleinę przy wytwarzaniu, a także renowacji mebli. Ponadto, służy również do tworzenia płyty stolarskiej. Jest to produkt grubszy od okleiny. Element ten osiąga wartość od 1,0 do 3,0 mm. Cechą charakterystyczną jest to, że wyrób ten raczej nie ma walorów dekoracyjnych. Do wykonania tego komponentu używa się forniru niższej jakości. Wykorzystuje się ponadto tańsze gatunki drewna, a mianowicie sosnę, czy dąb.

Historia fornirowania mebli

Metoda fornirowania znana była już w starożytnym Egipcie. Jednakże rozwiązanie to stało się niezwykle popularne w drugiej połowie XVII wieku. Wówczas był wykorzystywany do uzyskiwania na powierzchni mebli pięknych kompozycji. Wówczas służył on także do nadawania szlachetności komodom, szafom, czy też stołom wykonanym z tańszych gatunków drewna. Na początku była to alternatywa bardzo kosztowna. Dopiero w drugiej połowie wieku XIX używano rozwiązania technologiczne umożliwiające osiągnięcie pożądanej grubości okleiny. To sprawił, że produkt stał się tańszy, a co za tym idzie dostępny dla normalnego społeczeństwa. Na przełomie lat 60 i 70 większą popularność zyskały wyroby z tworzyw sztucznych. Obecnie tendencja się odwraca. Znowu zaczyna liczyć się przede wszystkim wygląd mebli. Fornir staje się na nowo pożądanym rozwiązaniem.

Fornir naturalny a fornir modyfikowany?

Poza fornirem naturalnym wyróżnia się także modyfikowany. W tym przypadku struktury przeznaczone na fornir, okleinę, czy też obłóg pozbawia się niedoskonałości, barwione na pożądaną barwę, a następnie prasowane. Taki produkt wyróżnia się idealnie spójnym odcieniem, a także strukturą usłojenia. Jest on także bardziej odporny na wilgoć i inne czynniki zewnętrzne.